Hoe ben je op het idee van Lieve Edward gekomen?
Ik kreeg het idee in 2010 toen ik las over de vliegtuigcrash in Tripoli. Nederlanders kennen dat verhaal waarschijnlijk nog beter dan ik, want er zaten heel veel Nederlanders in het vliegtuig. Er was één jongen die dat ongeluk heeft overleefd, namelijk Ruben een jongen van negen. In die tijd kwam sociale media net op gang en dit was voor het eerst dat ik zo’n nieuwsfeit van alle kanten meekreeg. Daardoor zag ik een foto van hem in het ziekenhuis. Hij zag er zo gebroken uit, maar ook mooi. Dat heeft mij erg aangegrepen. Ik vroeg me af hoe je door kan gaan na zo’n gebeurtenis. Dat ben ik toen gaan uitzoeken door erover te schrijven. Het heeft acht jaar geduurd voor ik daar een zinnig antwoord op kon geven. 

Heb je contact gehad met Ruben en zijn familie?
Nee, dat wilde ik de familie niet aandoen. Daarnaast wilde ik ook een roman schrijven, dus wilde ik dat het vooral uit mijn hoofd zou komen. Als ik hen had gesproken, zou ik me ook verplicht voelen het zo op te schrijven. Mijn personnage Edward is iets ouder dan Ruben en Amerikaans. Het is dus niet het verhaal van Ruben. Ik vind dat het boek uiteindelijk over aardigheid gaat. Als zoiets gebeurt, komt het beste in mensen naar boven. Dan blijkt dat mensen van binnen echt goed zijn.

Had je verwacht dat het zo’n succes zou zijn?
Absoluut niet. Ik dacht zelfs dat ik het niet aan een uitgever verkocht zou krijgen. Ik heb het geschreven omdat ik het wilde schrijven. Ik dacht altijd dat je moest lijden om goed te kunnen schrijven, maar werken aan dit boek was zo fijn. Mijn agent zegt ook dat het daarom zo’n succes is: omdat ik er echt van genoten heb.